Myślą przewodnią założycieli szkoły było zorganizowanie placówki oświatowej odmiennej od ówczesnych placówek edukacyjnych. Tym planom sprzyjała sytuacja społeczno – polityczna. Przez Polskę przetoczyła się wtedy fala zmian społeczno - politycznych dając możliwość realizacji nowych inicjatyw, które nie mieściły się w schematach utrwalonych od lat. Być może to spowodowało, ze szkoła założona przez grupę rodziców i nauczycieli stała się szkołą społeczną a nie prywatną. Szkołą nastawioną nie na zysk, ale na wszechstronny rozwój uczniów.

Do inicjatorów powołania szkoły społecznej należała grupa rodziców: Barbara Strzelecka, Sławomir Janiszewski, Piotr Widuliński, Magdalena Kulesza, Wiesława Wojciechowska, Liliana Granosik. Pomocy w trudnych zadaniach organizowania szkoły udzielili przedstawiciele Towarzystwa Przyjaciół Zgierza z jego przewodniczącym Marianem Pieruniem na czele. W ten sposób organizacja społeczna, jaką jest Towarzystwo Przyjaciół Zgierza stała się organem założycielskim i prowadzącym dla szkoły. Jest to niewątpliwie ewenement na skalę kraju.

Podstawową trudnością był brak lokalu, o który zwrócono się do władz miasta i dyrektorów zgierskich szkół. Możliwości lokalowe uzyskano ostatecznie od ówczesnego Dyrektora Zespołu Szkół Zawodowych, Grzegorza Szkody, w budynku przy ul. Sokołowskiej 2. Podjęte działania uwieńczone zostały sukcesem, jakim było otrzymanie w dniu 29 maja 1990 r., przez Towarzystwo Przyjaciół Zgierza zezwolenia Ministra Edukacji Narodowej na prowadzenie Społecznego Liceum Ogólnokształcącego.